درد و دل |
||
"کلمه شانس در ناقوس ابلهان جاریست !" |
||
نويسندگان |
|
vahed |
آثار تاريخي يك عاشق |
|
شهريور 1398 آذر 1397 شهريور 1392 مرداد 1392 اسفند 1391 بهمن 1391 دی 1391 آذر 1391 آبان 1391 مهر 1391 شهريور 1391 مرداد 1391 تير 1391 خرداد 1391 ارديبهشت 1391 فروردين 1391 اسفند 1390 بهمن 1390 |
دوستان عاشق تنها |
|
|
دوستان عاشق |
|
|
وضعیت من در یاهو |
|
|
آمار وب |
|
كاربران آنلاين:
تعداد بازديدها: RSS |
طراح قالب: |
| نازترین قالب های وبلاگ |
موزیک و سایر امکانات |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Alternative content  
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
|
|
||
|
خواستم تا بار دیگر داستانی بنویسم قلم نعره کشید ... کاغذ پاره شد ... افکارم در هم گردیدند ... همه از من تقاضای سکوت را کردند .. قلم میدانست که باید شرح دردها و غمها را به صورت کلمات نقاشی کند ، کاغذ می دانست که زیر سطور غم و اندوه محو می شود .. و ... و افکارم می دانستند که از درهمی همانند زنجیری سر در گم می شوند .. و من خاموش سکوت را برگزیدم اما ... چشمانم سکوت مرا با اشک معاوضه کردند و قطره های اشک درد و اندوه دل مثل باران بهار .. ارمغان کویر گونه هایم شدند ... !
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 23:46 | ||
|
|
||
|
وقتی بغضم شکسته شد و نفسهایم غرق شد در اندوه و بی تابی .. فقط سکوت با من بود . . . گاه گاهی که تنم خسته از لحظه ها به سوی تلخ ترین مرداب زندگی کشیده می شد شبهایی که بالشم خیس می شد از اشک شبانه و حسرت فقط سکوت با من بود ... دیری است که با درد خود هم آشیان شده ام وهنوز سکوت با من است . . . کاش به جای تو . . . بر سکوت عاشق بودم ... !
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 23:36 | ||
|
|
||
|
دروغ می گفت : دیگری را دوست می داشت ! بارها گفتم : دوستم داری ؟ گفت : آری ! تا دیری خاموش بودم ... ولی آخر از پای شکیب افتادم و گفتم : راست بگو ، تو را خواهم بخشید ، آیا دل به دیگری بستی ؟ گفت : نه ! فریاد زدم : بگو راستش را ، هر چه هست بگو تو را خواهم بخشید و از گناهت هر چند سنگین تر باشد خواهم گذشت ، ... عاقبت با آرزوی فروان پیش آمد و گفت : مرا ببخش دیگری را دوست دارم ! گفتم : حال که سالهای سال تو به من دروغ گفتی ، این بار من به تو دروغ گفتم تو را نخواهم بخشید ... !
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 23:23 | ||
|
|
||
|
وقتی که مردم دستانم را از تابوت بیرون آورید تا همه بدانند که من در این دنیا چیزی را با خود نبرده ام ... وقتی که مردم پاچه سیاهی را به تنم بپیچید تا همه بدانند که من در این دنیا روزگارم سیاه بوده است ... وقتی که مردم تکه یخی را روی پیشانیم بگذارید تا خوب ذوب شود و همه گریه کنند و بدانند که من بی مادر از این دنیا رفته ام ... از اینکه سنگ قبرم را بر من تحمیل میکنند هیچ ناراحت نباشید چونکه من چندین سال بر روی سنگها خوابیده ام چه میشود سالی چند هم سنگها بر روی من بخوابند ...
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 11:16 | ||
|
|
||
|
من غریبم ، غریب این شهر و دنیای پست و دون
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 21:39 | ||
|
|
||
|
به جای ساعت .. نوار سیاهی ، به مچ دستم بستم .. زمان برای من متوقف شد ... ومن پیمان خودم را با هر چه زمان است و هر چه مربوط به آن بود شکستم
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 13:27 | ||
|
|
||
|
نگاه تو انعکاس صامت گرفتگی صدای یک فریاد است به من نگاه کن ... بگذار من - در سکوت صدای نگاه تو - تراژدی مرگ همه فریاد ها را تجربه کنم ... !
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 13:14 | ||
|
|
||
|
همچون نسیم سرگردان بهاری لطیف بود و نوازشگر تمنای سبزه زاران .. قلب آواره ای که داشت ... صاف و صمیمی بود چونان جرنگ جرنگ ساغر شب زنده داران .. قلب آواره ای که داشت ... همه اشک پنهانی بود چونان قلب ابرهای آبستن باران .. قلب آواره ای که داشت ... زندگی بخش همه یاران بود و مرد در آغوش خالی از زندگی یاران .. با قلب آواره ای که داشت ... !
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 17:24 | ||
|
|
||
|
درد بزرگی که داشت .. بزرگترین ، دیوانه ترین و مطلوب ترین دردها .. درد عــــــــــــــــــــــــــشق ... زندگی میکرد و در تب توان سوز این درد .. می سوخت و می طپید در بستر اشکها .. به خاطر درد بزرگی که داشت .. .. و یک وقت که تصور می کردند ، به خواب رفته است .. او دیگر در تب شعله ها ، خاکستر شده بود .. او دیگر از آن خواب بیدار نشد .. مرده بود .. به خاطر درد بزرگی که داشت .. درد عـــــــــــــــــــــــــــــــشق ...
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 17:24 | ||
|
|
||
|
بر روی صورتش چین و چروکهای زیادی وجود داشت .
پرسیدم : این همه برای چیست ؟ در جوابم گفت : خداوند تو را خوشبخت سازد و همیشه به مراد دلت برسی ! ولی من از حرف او هیچی نفهمیدم ، فکر کردم سوال مرا اشتباهی متوجه شده. دوباره پرسیدم : این همه چین و چروک جیست ؟ از کجاست ؟ و برای چیت ؟ و او با سر کشیدن جرعه شرابی از آه گفت : جویبار اشکهایی است که از گونه هایم به خاطر روزگار ، به خاطر نامردیها و به خاطر دل شکسته است که در چهره من ایجاد شده ، تا قطره های اشک راه خود را گم نسازند و در بیابان افسردگی صورتم سر در گم نشوند ، تا همه به دنبال هم سرازیر شوند و زمین و زمان بیوفایی را سیراب کنند !!!!!
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 17:24 | ||
|
|
||
|
هیچ کس را نداشت
و حتی
هیچ نا کسی را . .
به باغها پناه برد ...
به تمامی درختهای از ریشه رمیده ی آفتاب ندیده
به خاک افتاده گلهای خزان زده ی پائیز روئیده
گفت : باورتان باد من ، باغبانم ...
مسخره اش کردند ...
به دریاها پناه برد ... مسحور از خود رمیدنها ، خرامیدنها و -( در بستر تبدار سواحل )- آرمیدنهای امواج به قایقهای بادبان گم کرده گفت : باورتان باد من ، بادبانم ... مسخره اش کردند ... به آسمانها پناه برد ... مقهور عظمت ستاره های سیاره سازو زندگی پرواز و همیشه سر زنده به تمامی ابرهای خانه بر دوش و پراکنده گفت : باورتان باد ، من اشک از دیده فرو نغلطیده ی آسمانم ... مسخره اش کردند ... به کتابهای تالیف نشده پناه برد ... گفت : من نه باغبانم ، نه بادبان ، نه از یاد رفته ی سرشک دیده آسمان که متن روی کار نیامده ی یک داستانم ... مسخره اش کردند ... به (خود)ش پناه برد گفت : باورت باد من ، تو ام ... و گریست ...
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط vahed در 17:24 | ||
