ای امید نا امید های من . . .

ای امید نا امیدی های من

بر تن خورشید می پیچد به ناز

چادر نیلوفری رنگ غروب

تک درختی خشک ، در پهنای دشت

تشنه می ماند در این تنگ غروب

از کبود آسما نها ، روشنی

می گریزد جانب آفاق دور

در افق ، بر لاله سرخ شفق

می چکد از ابرها باران نور

میگشاید دود شب آغوش خویش

زندگی تنگ می گیرد به بر

باد وحشی می دود در کوچه ها

تیرگی سر میکشد از بام و در

شهر ، می خوابد به لالی سکوت

اختران نجوا کنان بر بام شب

نرم نرمک باده مهتاب را

ماه میریزد درون جام شب

نیمه شب ، ابری به پهنای سپر

می رسد از راه و می تازد به ماه

جغد می خندد به روی کاج پیر

شاعری می ماند و شاعری می ماند و شامی سیاه

در دل تاریک این شبهای سرد

ای امید نا امیدی های من !

برق چشمان تو ، همچون آفتاب

می درخشد بر رخ فردای من

[+] نوشته شده توسط vahed در 15:54 | |