اشک زهره . . .

با مرگ ماه ، روشنی از آفتاب رفت

چشم و چراغ عالم هستی به خواب رفت

الهام مرد و کاخ بلند خیال ریخت

نور از حیات گم شد و شور از شراب رفت

این تابناک تاج خدایان عشق بود

در تند باد حادثه همچون حباب رفت

این قوی ناز پرور دریای شعر بود

در موج خیز علم ، به اعماق آب رفت

این مه که چون منیژه لب چاه می نشست

گریان به تازیانه افراسیاب رفت

بگذار عمر دهر سرآید که عمر ما

چون آفتاب آمد و چون ماهتاب رفت

ای دل ، بیا ، سیاهی شب را نگاه کن

در اشک گرم زهره ببین ، یاد ماه کن . . . !

[+] نوشته شده توسط vahed در 11:31 | |